Nauczycielska dola

Duży format, 16 września 2010, Aleksandra Lewińska – Jakie ma pani loczki? http://wyborcza.pl/1,75480,8373903,Jakie_ma_pani_loczki_.html.

Zaczyna się tak: „Spuszczali mi powietrze z opon, rzucali chlebem w plecy. Nie mogłam ich dotknąć, nie powinnam nawet krzyczeć – młodym nauczycielom brakuje wsparcia”

A dalej przejmujące wypowiedzi nauczycieli w gimnazjum. Część z nich po trudnych, za trudnych doświadczeniach, zrezygnowało z wykonywania zawodu nauczyciela.

Wcześniej, gdy przychodzili do szkoły, mieli zapał, kształcili się, chcieli nauczać. Spotkali się z chamstwem, agresją młodzieży, brakiem wsparcia kolegów i koleżanek, ignorowaniem ze strony dyrektora.

Nie dziwię się, że rezygnują. Nikt ich nie przygotował na takie traktowanie, a nie otrzymując wsparcia, musieli zrezygnować.

Co ich spotykało:

„Po klasie fruwają słowa, których wstydzisz się powtórzyć”

„Szukasz wsparcia u dyrektora – Masz za sobą pięć lat studiów, powinnaś sobie radzić”

„Gimnazjum to było jak 10-miesieczna walka na ringu”

„Byłam bezradna”

„Pytałam starszych kolegów, jak sobie radzą. Powtarzali jedno: z nimi trzeba krótko”

„Raz wezwałam dyrektorkę na lekcję, gdy już zupełnie nie wiedziałam, co robić. Usłyszałam, że straszenie dyrektorem to nie jest dobry sposób na dyscyplinę”

„Odwracam się do tablicy. I dostaję papierkiem”

„Jak na ławce przeczytałam: „D. to suka”, to już nawet nie miałam ochoty reagować”

„Spuścili mi powietrze z opon. Pluli mi na maskę samochodu. Kiedyś jeden opluł mnie”

„Koleżance gimnazjalista zapalił papierosa na lekcji, innej wyrzucił krzesło przez okno”

„Byłam wrakiem”

„W pokojach nauczycielskich panuje zawiść, w szkole rywalizacja”

„Niektórzy by chcieli, żebym ich się bała. Wchodzi taki do klasy, rzuca torbę byle gdzie i

krzyczy do kumpla; „Kurwa, daj szluga”.

Dobra – wystarczy!

Bardzo dziękuję autorce i jej rozmówcom za ten artykuł.

Pierwszy artykuł mówiący otwarcie o problemach z jakimi borykają się nauczyciele i to nie tylko początkujący.

Lata temu sama przyznawałam się publicznie do trudnych sytuacji z uczniami i niestety nie spotykałam się ze zrozumieniem. A sytuacje nie były aż tak ekstremalne, jak opisane w artykule. Ale rzucanie papierami, gdy odwróciłam się do tablicy – było, przekleństwa pod nosem – były, wyrzucanie w proteście zmiętej pracy klasowej do kosza –też było. Nawet wychodzenie przez okno na znak znudzenia, też było i to w renomowanym liceum.

Gdy opowiadam o tym, to inni nauczyciel reagują prawie zawsze tak samo:

„No, ja takich sytuacji nie mam. Nie wiem, jak można do nich dopuścić!”

I wtedy, trafia mnie szlag jasny. Ciekawe, jak na przykład miała nie dopuścić nauczycielka do wydrapania na ławce: „D. to suka”?

I to sami nauczyciel wzajemnie podcinamy sobie skrzydełka. Bo zamiast mówić jawnie o problemach, wspólnie szukać rozwiązań, ustalać zasady, pomagać sobie, to my mówimy: „ja nie mam takich problemów, to ten młody ma problemy, bo jest niedouczony, albo nie nadaje się do zawodu”.

Kochani nauczyciele – nie wierzę, że nigdy nie mieliście z uczniami kłopotów! Może były mniejszego kalibru, ale były i proszę miejcie więcej pokory, że nie musieliście się zmagać z takimi, jak opisane w artykule.

Pokazywałam ten artykuł wielu nauczycielom i osobom pracującym w oświacie. I…., bez echa. Nie mogę się nadziwić, że tylko mnie on przejmuje.

DLACZEGO TAK JEST?

• Jak może być inaczej, jeśli proponujemy dzieciom nudę w szkole? Z nudy rodzi się agresja.
• Założyliśmy, że uczniowie mają się nauczyć treści programowych (kojarzy mi się to z treścią żołądkową) i oczekujemy, że oni to ochoczo zaakceptują. A te treści są takie same, jak 50 lat temu i zupełnie dla dzieci nieciekawe.
• Stosujemy stale te same mało atrakcyjne metody nauczania. Podczas przygotowania do pełnienie roli nauczyciela, nikt nie uczy nas jak nauczać. Naśladujemy naszych nauczycieli sprzed 30 lat. A przecież od tego czasu weszły nowe technologie, dzieciom poza szkołą proponuje się znacznie ciekawsze aktywności.
• Ciągłe skoncentrowanie się nauczyciela na realizacji programu, bez zastanowienia – po co?
• Rodzice nie są naszymi sojusznikami, nie pomagają nam. Oni boją się szkoły i dawno stracili nadzieję, na wspólne ze szkołą wychowanie dzieci.
• Nie ma współpracy nauczycieli. Powtórzę zdanie Pana Kołodziejczyka: „W pokojach nauczycielskim panuje zawiść, w szkole rywalizacja”. I to upiorne zadnie; „Popatrz, a ja z nimi nie mam żadnego problemu”. I jedyna życzliwa rada od koleżanek po fachu: „Ich trzeba krótko, za mordę”.
• Opresyjne grono nauczycieli. Uczniowie są wytresowani, że na lekcji opresora muszą być spokojni, bo nie warto się narażać. Za to na lekcji innego nauczyciela mozna odreagować, a już najlepiej na nowym nauczycielu.
• Nie ma wsparcia dyrektora. On walczy z nadzorem i innymi wymaganiami, on chce mieć święty spokój. Nauczycielu nie szarp dyrektora, bo w ten sposób dajesz mu argumenty do zwolnienia cię z pracy.

JA SIĘ NA TO NIE ZGADZAM!

Nie zapomnijmy o tym artykule. Zresztą on i tak do nas wróci już za chwilę.

Tagi: dobre nauczanie i uczenie się, dobry nauczyciel, metody nauczania, nauczyciel, opresja, oświata, podstawa programowa, rodzice a szkoła, szkoła, współpraca